خداوند ـ تبارک و تعالی ـ، شخصی را دوست دارد که در میان جمعیّت، بی آن که هرزه درایی کند و ناسزایی گوید، شوخ باشد، با تفکّرش تنها شود، با عبرت ها خلوت گزیند، و با نماز، شب زنده داری کند . [امام باقر علیه السلام]

ای مشک کجایی ...؟

باز هنگامه ی وفاست ...

چه میخواهی کنی این بار با دل زار ما...

ای مشک اگر عباس نیست ، عباس‏ها که هستند ...

ای مشک وقت است که باز آیی ...

وقت است که دل زنگار گرفته ی ما را تصلی دهی...

مجنونها منتظرند ...

من هم نیز ...

پس بیا ...

این بار با وفاتر ...

و این بار تو را سوگند میدهم ...

به آبروی ابوالفضل ...

به دستان بریده ی عباس ....

به عرق شرم نشسته بر پیشانی سقا ...

دلم را چنان پاک کن که دیگر کسی نتواند بر آن زنگار بندد .....

ای مشک .....


کلمات کلیدی:

نوشته شده توسط مجنون عباس 86/10/13:: 9:29 عصر     |     () نظر